16 de xuño de 2016

MEMORIAS DUN VALOUTÉS (XV)

RELATO AUTOBIOGRÁFICO DE JOSÉ ANTONIO FERNÁNDEZ SUCASAS, ONDE NARRA AS VIVENCIAS DA SÚA INFANCIA E XUVENTUDE NA SÚA ALDEA NATAL: VILARIÑO (AGOLADA). 
Hai persoas cun verdadeiro e constante apego físico e mental ás terras e á labranza. Este era o caso doutro paisano que únicamente abandonaba a súa actividade para asistir a algunha feira. En comparación cos demais, levaba unha vida monótona, rutineira; o tempo transcorría para el apenas sen cambios. Non facía caso ás normas sociais; supoñemos que nin sequera pensaba por que  facía as cousas así ou os outros as facían doutra forma. Quizais lle era moito máis fácil seguir vivindo no seu mundo o mesmo ca sempre, sen especular cos fins ou os porqués.
A súa celebridade debíase esencialmente á súa forma peculiar de vestir e a súa tartamudez; ambas cousas eran motivo de moitos comentarios e chistes entre o vecindario.

Contan que cando ía á escola, ao aprender as primeiras letras, xa non amosaba moito interese. É probable que a mestra non houbese diagnosticado con exactitude as súas calidades, pero, parecéndolle que non progresaba o suficiente, sentábao nas primeiras filas, seguramente para motivalo. E el estaba sempre co libro na man e mirando de reollo, e cando vía que a mestra se achegaba, lía repetidamente: “a, a, a...”. E se a profesora lle preguntaba como dicía aquí ou alí, el contestaba sen dubidar: “a!”
En canto á vestimenta, o signo de identidade era esa mesma falta de cambio, xa que o pantalón era case tan vello como o personaxe mesmo. Algúns chamaban ao seu traxe “de luces”, e algo había de razón polo que tiña de relucente, como o dos toureiros ou porque os seus multicolores remendos constituían como un mosaico de brillos. No pantalón, en efecto, sería imposible descubrir a tea orixinaria ou determinar cantos remendos o compoñían, a antigüidade dun cosido ou outras cuestións polo estilo. Do que non cabía dúbida era de que o pantalón tiña moitos anos “de voo” -e de terra-, pois só se desposuía desta peza dúas ou tres veces ao ano, nos días que o interpretaba como de gran solemnidade. Segundo declaraba, sentíase moi a gusto co traxe. Consideraba que tiña moitas vantaxes, e así, cando alguén se chanceaba dicíndolle que estaba pasado de moda, el explicáballe que aínda que se sentase sobre unha desas grandes gavellas de toxos que rozaba todos os días, nunca as espiñas lograban perforar a tea e pinchalo, “e iso vale moito”, concluía.
Andando con lentitude, co corpo algo inclinado cara a adiante, e bambeándose cara aos lados, podiámolo ver un día calquera, e a calquera hora -xa que el non seguía o horario de traballo normal do resto dos labradores- coas vacas cara ao monte, ou co carro, ou coa fouce...; levaba polo xeral unha fiambreira coa comida, pois adoitaba permanecer no traballo ata a noite. Se alguén o saudaba ou lle preguntaba algo, tiña que esperar a que emprendese o proceso de resposta, comezaba a mover a cabeza e ía emitindo unha cadea de palabras entrecortadas, con máis rapidez ao final da frase..., e seguía o seu rumbo.
(A foto é de Ton van Vliet, 1980).

Ningún comentario:

Publicar un comentario