Tamén vén sendo habitual que despois deste evento, eu traslade aquí algunhas impresións, por se a alguén lle interesan. E sempre con ánimo construtivo.
Sendo todas as perspectivas da Mostra interesantes, a min o que me motiva (debido á miña pertenza ao Colectivo BaluArte, que traballa de maneira altruísta pola recuperación e revitalización dos Pendellos de Agolada) é máis o continente que o contido: o escenario, a arquitectura dos Pendellos, como espazo funcional para os usos actuais. E desde ese ángulo debo expresar que hai unha opinión bastante estendida da idoneidade do recinto para expoñer a artesanía e para os talleres en vivo. A polivalencia dos diferentes pendellos queda suficientemente demostrada.
Quero apuntar posibles melloras: a reconstrución do Paseo da Parranda e os seus pendellos expositores de pedra, cos seus tellados pendurados sobre esteos monolíticos. Opino que esta sería unha mellora importante, primeiro, pola recuperación histórica desta rúa (a principal vía dos Pendellos); segundo, pola cohesión e harmonización das construcións de ambas marxes; terceiro, porque a artesanía ou os produtos grastronómicos ganarían en presenza, en estética, en frescura (pola sombra dos tellados no canto da sombra das lonas dos tenderetes).
Outra mellora: Despois de preguntar e observar os diferentes pavimentos interiores das casetas-almacén escoitei, e eu mesmo opino igual, que os tempos e usos actuais demandan mellor a pedra serrada que non a terra batida.
Outra novidade introducida pola Consellería foron as papeleiras provisionais: Iso parece indicar que hai que estudar a procedencia de colocar algúns elementos deste tipo nas canellas (estudar materiais e formatos).
Outra reflexión que sempre escoito: tres días de intensa actividade preceden ao silencio dos días seguintes. Isto para expresar a reivindicación dun uso permanente, alomenos dos espazos máis funcionais.
Non me toca a min valorar a concorrencia de público nin o negocio xerado. Tampouco procede que fale de cursos e degustacións. Quizais deba incidir nas carencias da hostelería local (que un evento deste tipo necesita e pon en evidencia). Precísanse máis restaurantes, mesóns, cafeterías, pousadas, hostais... (que os cartos queden na vila e que non haxa necesidade de traer carpas e caterings foráneos).
A Mostra e o numeroso público que acode tamén, por simple contraste, nos fai reflexionar sobre o despoboamento e desertización demográfica que vai colonizando a vila e as aldeas dunha maneira inexorable. Levo anos dicindo en diferentes foros que o estoicismo e a inacción non son a maneira de loitar contra este cancro que destrúe os pobos do interior. Hai medidas (quizais máis paliativas que curativas) que se poderían acometer con imaxinación e tesón: o asociacionismo, o cooperativismo, o emprendemento, afortalarse na unión e non destruírse nin esparexerse na maledicencia gratuíta e impune, tan propia dos falabaratos de tabernas, nin na indolencia hipócrita de quen carece de inciativas e culpa de todos os males aos políticos de turno.
Pendello O Paladar: degustacións de tapiñas (chámanlles cunha palabra inglesa que non quero reproducir porque o galego tamén ten palabras. Que manía esta de chamarlle ás nosas cousas en inglés!) a cargo de cociñeiros galegos.
Última reflexión: Agolada e a comarca de Deza debemos estar agradecidos por que se teñan fixado en nós para celebrar aquí este evento. Se non tivésemos os Pendellos restaurados, isto non estaba aquí.
Ningún comentario:
Publicar un comentario